BIR ZAMANLAR çok öfkeli ve hirçin bir çocuk vardi. Çocuk, sonradaüzülse de, kolayca öfkelenip hirçin davranislar göstermekten kendini alamiyordu. Bir gün, yaptigi bir hirçinligin ardindan öfkesi yatisip üzüntü hissetmeye basladigi bir vakit, babasi bir torba çivi verdi çocuga.
Ve, ne zaman sinirlenip hirçinlik yapar ise, bu çivilerden birini arka bahçedeki çitlere çakmasini söyledi.
Çocuk, ilk gün otuzyedi çivi çakti. Daha sonraki günlerde çakilan çivi sayisi gitgide azaldi. Çocuk, öfkesine hâkim olmanin arka bahçeye gidip çivi çakmaktan daha kolay oldugunu zamanla farketmisti.
Sonunda çocuk öfkesine hâkim olur hâle geldi. Gidip durumu babasina sevinç içinde anlatti. Babasi, bu defa, kendisini tutabildigi her gün için çivilerden bir tanesini çitlerden sökmesini istedi oglundan.
Günler, haftalar geçti ve en sonunda çocuk babasina tüm çivilerin bittigi haberini verdi. Bunun üzerine, babasi “Aferin oglum! Iyi is becerdin ve öfkene hâkim olmayi basardin” dedi ve çocugun elinden tutup onu çitlerin yanina götürdü.
Eliyle çitlerdeki delikleri göstererek, “Ama su çitlerdeki delikleri görüyor musun? Iste o çitler bir daha asla ayni olmayacaklar” diye ekledi. “Öfkelenip de kötü sözler söyledigin veya kötü hareketler sergiledigin zaman, insanlarin kalblerinde iste bu çitlerde gördügün gibi delikler açmis olursun.
Ardindan özür dilesen de, o yaranin izi orada kalir. Onun için, özür diler hallederim diye düsünmektense, sonradan özür dilemek zorunda kalacagin bir hareket yapmamaya çalismalisin.”
