Ayaklari felç olmus tekerlekli sandalyeye mahkum kalmisti. Hayattan kopmustu sanki. Hiçbir sey onu teselli etmiyordu. Bir süre hastanede kalmasi gerekti.
    Yatirilmak üzere hastanenin bir odasina getirildi. Odada kendisi gibi biri daha yatiyordu. Onun yani basindaki yataga yatirilmisti. Belli bir süre sessiz kaldi ikiside. Sessizlik bozuldu birbirlerinin isimlerini sordular, tanistilar, konustular ve samimi bir dost oldular…
    Günler konusarak koyu bir muhabbetle geçiyordu. Muhabbetin en iyi yeri arkadasinin ona, yataginin yanindaki pencereden disariya bakarak oradan manzaralar aktarmasiydi. Belki de onu teselli eden tek sey arkadasi ve onun anlatiklariydi.
    Kendisinin yatagi duvar kenarinda bulunuyordu. Ama arkadasinin anlattiklarini dikkatle dinliyor ve onu kiskaniyordu. Çünkü o kendi gözleriyle görüyor ve anlatiyordu.
    Orada insanlar neler yapiyordu acaba? Denizin manzarasi nasildi? Kuslar nasil uçusuyordu? Hava bugün nasil olacakti? O bunlara hep hasret kalmisti.
    Zamanla en yakin arkadasini kiskanmaya baslamisti. Belli bir zaman sonra en yakin arkadasi onun için düsman kesilmisti. Ama arkadasina sezdirmiyordu. Arkadasi olanlardan habersiz büyük bir ilhamla disardan manzaralari anlatmaya devam ediyordu.
    Bir gün yine manzaralardan bahsediyordu arkadasi kendisine. Ilhamli bir sekilde anlatirken uyuya kalmisti. Ansizin bir öksürük krizine girmisti. Nefesi kesilmeye basladi arkadasinin. Hemsirelere haber vermesi lazimda zile basarak… O bunu yapmadi.
    Arkadasi ölecek ve pencere kenarindaki manzarali yatak kendisine kalacakti. Arkadasi çok geçmeden son nefesini vermisti. Evet… artik o yoktu yatak kendisine kalmisti… Servisten sorumlu hemsire;
    - “Isterseniz sizi bu yataga alabiliriz” demisti.
    Istemezmiydi! O çoktandir bunu istiyordu zaten. Yatak kendisine verilmisti ve artik oda manzarayi seyredecekti. Yatagina uzandi söyle bir disariya bakti. Bakti ama ne görsün! Öylece donakaldi. Pencereden bakildiginda yandaki binanin tuglalardan yapilmis çatlak duvarindan baska bir sey yoktu…
    Arkadasi sürekli kendisinin mutlu olmasini istemis ve ona çatlak bir duvardan baska bir sey görmedigi halde, güzel olan seylerden, denizden, kuslardan, havadan, çiçeklerden bahsederek dostuna moral ve destek vermisti. Ama o ne yapti!..